Dekolonisatie

Dekolonisatie is een verhaal van maatschappelijke verandering. Het is een sociaal verhaal van nieuwe samenwerkingsverbanden. Het volstaat immers niet om alleen maar wat diversiteit in ons aanbod te brengen. Een sociaal-culturele organisatie is er namelijk niet alleen voor, maar idealiter ook van haar doelgroep. Met Amarant willen we daarom al wie eeuwenlang vormen van structurele uitsluiting heeft moeten ondergaan aan boord hijsen om samen aan de wereld van morgen te bouwen.

Van de Klassieke Oudheid tot het Post-Modernisme. Of het nu over beeldende kunsten, muziek, filosofie, architectuur of nog iets anders gaat, een cultuurhistorisch overzicht zal steeds hetzelfde stramien volgen. Het verhaal begint steevast in Griekenland en schuift door de eeuwen heen op naar West-Europa. Tijdens de 20ste eeuw steken we de Atlantische Oceaan over en komt de hoofdfocus op de Verenigde Staten te liggen.

Dat er al lang voor de Griekse Oudheid in Egypte, Mesopotamië, India en China al bloeiende en boeiende culturen waren wordt er meestal niet bij gezegd. De invloed van Arabische denkers op de Europese filosofie uit de Middeleeuwen mag blij zijn met een eervolle vermelding. In musea is zijn er wel enkele uitzonderingen waarbij andere culturen wel ruim aan bod komen. Helaas gaat het dan wel meestal over… koloniale collecties.

Het is dan ook niet meer dan logisch dat wij ons met Amarant inzetten voor dekolonisatie. Als kunsteducatieve organisatie werken we dan ook bewust en actief mee aan het herschrijven van de cultuurhistorische canon. Maar dekoloniseren gaat veel verder dan het updaten van een geschiedkundig narratief. Het gaat ook over hoe we naar de wereld, zoals die vandaag bestaat, kijken. Op welke manier heeft de geschiedenis de huidige mondiale verhoudingen vorm gegeven? We kunnen ons ook afvragen of onze eigen hoofden ook niet gedekoloniseerd dienen te worden. We denken bijvoorbeeld graag dat de westerse landen ethisch voorlopen op de rest van de wereld omdat wij ‘de verlichting’ hebben meegemaakt, maar is dat wel zo? Waren het niet de missionarissen die seksisme en homofobie naar alle windrichtingen hebben geëxporteerd?