Queer in de 19de eeuw

Queer … een overkoepelende term die aanduidt dat je je niet thuis voelt binnen de heersende hetero- en gendernormen. Een term die vroeger een negatieve connotatie had en pas in de jaren 1980 door de lgbtq-gemeenschap als geuzennaam werd geïntroduceerd. Ben je homo, lesbienne, biseksueel, transgender, pangender, non-binair of interseksueel … dan ben je dus queer. 

Veel mensen denken dat dit ‘een fenomeen typisch van deze tijd’ is, wat natuurlijk niet het geval is. Maar hoe zat dat dan vroeger?

In de lezing “Love that dare not speak its name” kijken we naar wat het betekende om queer te zijn in de 19de eeuw. 

In de 19de eeuw wordt het seksuele leven voor het eerst systematisch bestudeerd, het woord homoseksualiteit doet zijn intrede en ook op het vlak van de justitie is er heel wat veranderd. Zo zijn er de onderzoeken van onder meer Richard von Kraff-Ebing en Magnus Hirschfeld, en het is ook een tijd waar heel wat markante personaliteiten ons toelaten het “queer zijn” grondiger te bekijken. Zeker in de wereld van de kunsten zijn de voorbeelden legio … denk maar aan Oscar Wilde, Aubrey Beardsley, Ethel Smyth, Paul Verlaine, Marcel Proust, Pyotr Tchaikovsky, Rosa Bonheur, en vele anderen … Een bijzonder verhaal is dat van Fanny en Stella, twee mannen die als vrouwen door het leven gingen!

Deze lezing kwam tot stand in samenwerking met Zebrastraat en çavaria en maakt deel uit van een reeks rond het thema gender. Bekijk het volledige programma en ontdek ook de andere lezingen!