In de Fondation Louis Vuitton in Parijs staan rijen bezoekers aan te schuiven voor de groots opgevatte overzichtstentoonstelling van Mark Rothko. Deze lezing is een (hernieuwde) kennismaking met zijn overrompelde doeken.
Twintig jaar lang, van 1950 tot zijn voortijdige dood in 1970, schildert Rothko werken die enkel bestaan uit zachtjes rafelende horizontale kleurvelden. Nochtans zegt hij zichzelf niet te beschouwen als een abstract schilder. "Ik houd me niet bezig met de relatie tussen vorm en kleur of iets anders. Ik houd me enkel bezig met de uitdrukking van basale menselijke emoties: tragedie, extase, ondergang”. Rothko wil dat je als kijker in zijn schilderijen kan stappen om intense ontroering of een quasireligieuze confrontatie te ervaren. Abstracte kunst mag niet decoratief zijn, ze moet diep graven.
