De schilderijen van Ronny Delrue zijn uitingen van emotionele en intellectuele ervaringen. Zijn dagboeknotities vormen de voedingsbodem. Tegenstellingen als abstractie en figuratie, mooi en lelijk, weten en vergeten zijn voor hem essentieel. Wat je voor schilderen aanziet blijkt een wegschilderen te zijn. De schilder verbetert niet of voegt niet toe, maar doet verdwijnen. De spanning tussen de wil en de angst om te vernietigen speelt in zijn werk een grote rol. Bepaalde figuren, aanwezig in het beginstadium van het schilderproces, kunnen in het eindresultaat onzichtbaar geworden zijn, maar toch blijven ze vermoedbaar.
Samen met de kunstenaar verdwalen we in wat het werk allemaal kan zijn.
