Dit najaar loopt in Grand Palais in Parijs een overzichtstentoonstelling over het diverse oeuvre van de Catalaanse meester Joan Miró.
Een chronologisch overzicht van het werk van Miró leest als een kunsthistorisch overzicht van het modernisme. Vertrekkende vanuit het kubisme van zijn goede vriend Picasso en het fauvisme van Matisse schiep hij een poëtisch universum waarin biomorfische vormen en pictografische tekens het onderbewuste tot leven wekken. Daarin werd hij dan weer beïnvloed door het surrealisme dat droom en werkelijkheid laat versmelten. Vanaf WO II puurt Miró onder invloed van het abstract expressionisme de zichtbare wereld steeds verder uit tot de zuivere essentie. De kalligrafische vormen in felle kleuren lijken te zweven in een oneindige, kosmische leegte.
Eenmaal de code van Miró’s pictografische beeldtaal gekraakt is, gaat een poëtische wereld open die tot de diepste zieleroerselen van de mens reikt en die balanceert tussen contemplatieve rust en angst. Achter de kinderlijke vormen schuilt vaak een duistere wereld waarin thema’s als geweld en de verschrikkingen van de oorlog aan bod komen.
