Feministische Klassiekers: Luce Irigaray

In deze lezingenreeks buigen we ons over het feministisch denken vanaf de Verlichting tot vandaag.

Zes keer zetten we een stroming centraal. In elke lezing belichten we de visie van één van de boegbeelden.

1.    Verlichting, met Mary Wollstonecraft als pionier

2.    Russische Revolutie, met Alexandra Kollontaj voor het voetlicht

3.    Suffragettes, met Emmeline Pankhurst en dochters, vechtend voor kiesrecht

4.    Tweede Feministische Golf, met Simone de Beauvoir als boegbeeld voor

emancipatie en gelijkheid v/m

5.    Postmodernisme, met Luce Irigaray die bij geen enkele stroming wil horen

6.    MyFeminisme, met de vraag waar we staan in tijden van multiculturaliteit en wokisme en Jolande Withuis als één van de vele stemmen in de aan de gang zijn discussie over gender, vrije meningsuiting en vrijheid.

Luce Irigaray (1934) is een Belgisch/Franse filosofe en psychoanalytica die frontaal tegenover Simone de Beauvoir stond. Irigaray is een verschilfeministe en vond het gelijkheidsfeminisme van Simone de Beauvoir gevaarlijk voor vrouwen. Irigaray analyseert de verschillen tussen mannen en vrouwen en stimuleert vrouwen om het verschil te claimen. Samen met Hélène Cixous is zij bekend voor hun ‘écriture féminine’. Vrouwelijk schrijven kan zich uitdrukken in neologismen, eigenzinnige interpunctie, stilte, een eigen cadans, specifieke woordkeuze. Irigaray wil niet in een filosofisch vakje gestopt worden, maar we kunnen er niet naast kijken dat ze goed past in het postmodernisme.

Aanbevolen literatuur: Luce Irigaray: Dit geslacht dat niet één is. Amsterdam: Hölderlin, 1981.