Feministische Klassiekers: Alexandra Kollontaj

In deze lezingenreeks buigen we ons over het feministisch denken vanaf de Verlichting tot vandaag.

Zes keer zetten we een stroming centraal. In elke lezing belichten we de visie van één van de boegbeelden.

1.    Verlichting, met Mary Wollstonecraft als pionier

2.    Russische Revolutie, met Alexandra Kollontaj voor het voetlicht

3.    Suffragettes, met Emmeline Pankhurst en dochters, vechtend voor kiesrecht

4.    Tweede Feministische Golf, met Simone de Beauvoir als boegbeeld voor

emancipatie en gelijkheid v/m

5.    Postmodernisme, met Luce Irigaray die bij geen enkele stroming wil horen

6.    MyFeminisme, met de vraag waar we staan in tijden van multiculturaliteit en wokisme en Jolande Withuis als één van de vele stemmen in de aan de gang zijn discussie over gender, vrije meningsuiting en vrijheid.

Alexandra Kollontaj (1871-1952) was een Russische communistische militante, die minister werd in de eerste Sovjetregering van Lenin. Ze studeerde aan de universiteit van Zurich, waar op het einde van de 19de en begin 20ste eeuw veel revolutionaire geesten elkaar ontmoetten en zich toelegden op filosofie en politieke economie. In de eerste jaren van het postrevolutionaire Rusland kon Kollontaj veel van haar ideeën, waar ze eerder over had geschreven, realiseren.

Voor 'de nieuwe vrouw' wilde ze sanering van de prostitutie, vereenvoudigde mogelijkheid tot echtscheiding, collectieve voorzieningen voor huishouding en kinderzorg, seksuele voorlichting, recht op abortus. Ze is ook bekend voor haar teksten over 'vrije liefde': ze werkte aan de ontmanteling van het idee van de ene, unieke, grote liefde, en dacht realistisch over kameraadschappelijke liefde en vrijere seksualiteit. In 1924 verliet ze Rusland en bracht de rest van haar carrière door in diplomatieke dienst. Zo ontsnapte ze aan de terreur van Stalin.

Aanbevolen literatuur: Porter, Cathy (ed): Alexandra Kolonai. Writings from the Struggle. London: Bookmarks, 2020.