Van de zogenaamde Weense klassiekers is Beethoven de figuur die ontegensprekelijk de scharnierfiguur vormt naar de romantiek. Hij is tevens de symboolfiguur voor een totaal nieuwsoortige manier van muzikaal denken. In zijn baanbrekend denken effent hij de weg die daarop – bewust of onbewust – door Schubert, Mendelssohn, Weber en Rossini zal worden gevolgd.
Berlioz en Chopin diepen het profiel van de romantische componist verder uit. Intussen beginnen zich in het muzikale landschap twee ‘kampen’ af te tekenen. Aan de ene kant zijn er componisten die de lijn van Beethoven verder willen zetten (Schumann, Brahms), aan de andere kant zijn er die het over een andere boeg willen gooien (Liszt, Wagner).
Deze dwarsdoorsnede van de eerste helft van de muzikale 19de eeuw wil de luisteraar in contact brengen met de rijke waaier aan veranderende compositorische inzichten, ingebed in de sociale context. Er wordt daarbij vooral gefocust op de duidelijk aantoonbare logica die de muzikale ontwikkelingen stuurt, met aandacht voor de voorgeschiedenis (Mozart), en anticiperend op de toekomst (laatromantiek).
