Al te vaak wordt de stijlrichting rococo afgedaan als een late, lichtzinnige verschijningsvorm van de barok. Hoewel uit de barok ontstaan, zijn de verschilpunten groot genoeg om van een eigen stijl te gewagen. De essentie blijkt echter moeilijk te vatten: sommigen veroordelen rococo als het toppunt van gekunsteldheid en onnatuurlijkheid, anderen worden net gecharmeerd door wat zij ervaren als een natuurlijke reactie tegen het formalisme van de barok. Moet het ontstaan ervan gesitueerd worden in het Franse rocaille-motief, in de Turijnse bouwwerken van Guarini en Juvarra, of in het Wenen van 1683 dat zichzelf en heel Europa van de Turken had bevrijd?
Na amper twee uitbundige generaties verstrakt het lijnenspel opnieuw. Het herontdekte Pompeii wordt in heel Europa geïmiteerd. De ongegeneerde uitingen van emoties worden door een nieuw rationalisme verdrongen. Dit classicisme zal Europa tot diep in de 19de eeuw beheersen en zal leiden tot zowel tot de revolutie als tot de romantiek.
We reizen langs Europese vorstenhoven en ontmoeten koninklijke herderinnetjes en Engelse landschapsarchitecten. We bewonderen Beiers stuc, Saksisch porselein en raken in de ban van Venetiaanse frescoschilders en tragische commedia dell’arte-figuren. We dromen mee met utopische bouwers van een ideale maatschappij terwijl het ancien régime in haar laatste stuiptrekkingen ten onder gaat.
