Architectuur is geen kunst, beweerde Adolf Loos in 1910. Tenzij het gaat over het ontwerpen van een graf of een monument, want enkel daar is architectuur bevrijd van functie. Daar tegenover stelt Frank Lloyd Wright net dat architectuur de moeder is van alle kunsten : “Architecture is the mother art.”
In de Renaissance, Barok of het Classicisme maakt architectuur ontegensprekelijk deel uit van een groter geheel van meerdere kunstvormen en bepaalt architectuur mee dat groter harmonisch en samenhangend totaalbeeld. In de moderne tijd ontstaat er onduidelijkheid: we verwelkomen de verhitte disputen en uitputtende dialogen tussen kunstenaars en architecten over het al dan niet samengaan van kunst en architectuur. Het Bauhaus doet bv. opnieuw een poging alle kunsten onder één noemer te plaatsen maar ondanks verwoede pogingen ontstaan er toch vaak gesplitste disciplines: de kunstenaar en de architect.
En wat nu? Honderd jaar na het Bauhaus? Is Frank Gehry kunst, is Zaha Hadid kunst, is Jean Nouvel kunst…? Hoe vaak deze architecten ook verwijzen naar kunstenaars en hun inspiraties die bewering wel degelijk staven, toch worden deze bouwmeesters niet vermeld in de naslagwerken over hedendaagse kunst.
We vinden in diezelfde naslagwerken wél het werk van bv. James Turell, Rei Naito en Olafur Eliasson. Drie kunstenaars die omgekeerd te werk gaan: via hun werk belanden ze in het domein van de architectuur en zoeken er doelbewust de grenzen op tussen kunst en architectuur.
In deze driedelige reeks onderzoeken we hoe deze kunstenaars architecten worden tegen wil en dank, hoe ze ruimte scheppen, hoe ze ervaringen construeren en revelaties creëren. Is dat ook niet de taak van architecten? We laten achtereenvolgens in 3 lezingen het woord aan de Amerikaan James Turell, de IJslander-Deen Olafur Eliasson en de Japanse Rei Naito.
